Στοίχοι απο το ποίημα του Σπύρου Παπαγεωργίου Αγία Τηλλυρία που έγινε ύμνος. Σαν σήμερα συμπληρώνονται 50 χρόνια απο τον Αύγουστο του 1964 όταν στις 7-9 Αυγούστου το χώμα στα Κόκκινα βάφτηκε κόκκινο απο το αίμα.
Tον Αύγουστο του 1964, όταν ξεσπούν μάχες στην περιοχήΤηλλυρίας,η Εθνική Φρουρά οργανώνει επίθεση κατά του τουρκοκυπριακού θύλακα, Μανσούρας Κοκκίνων, μέσω του οποίου εισάγονται λαθραία όπλα και πυρομαχικά από την Τουρκία. Οι Τουρκοκύπριοι υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να καταφύγουν στα Κόκκινα. Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ αδυνατεί να επιβάλει εκεχειρία.Τότε, η τουρκική αεροπορία φτάνει στην Κύπρο και βομβαρδίζει την Τηλλυρία, με αποτέλεσμα το θάνατο άμαχου πληθυσμού και μεγάλες υλικές ζημιές. Η Ελλάδα βρίσκεται σε πολεμική ετοιμότητα, αλλά δεν επεμβαίνει στρατιωτικά, υπακούοντας σε έκκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας για κατάπαυση του πυρός και ειρήνευση στην περιοχή,Η τουρκική πολεμική αεροπορία είχε βομβαρδίσει με ναπάλμ την περιοχή απο τον Ξερό μέχρι τον Πύργο μέχρι την κατάπαυση πυρός στις 10/08. Αποτέλεσμα. Οι τραυματίες και οι νεκροί πολλοί. Πόδι βαρβάρων πάτησε την περιοχή και την λεηλάτησε αφήνωντας πίσω του στάχτες.
Το άβατο άγιο χώμα της Τυλληρίας που ποτίστικε με αίμα και δάκρυ ριζωμένο στις μνήμες μας.
Κρατούμε το βλέμμα προς τον ήλιο και ακούμε τις ιαχές των ψυχών να σπάνε πέτρες της καμένης γής. Οι "αδελφοί" τουρκοκύπριοι για 50η φορά θα γιορτάσουν και φέτος στα κόκκινα με λεωφορεία θα μεταφερθούν απο το οδόφραγμα Λιμνίτη το οποίο κρατούν κλειστό και το οποίο δεν θα σας δώσουν πίσω με καμία λύση Ανάν. Αφιερωμένο σε αυτούς που δεν ξεχνούν. σε στοίχους Σ. Παπαγεωργίου, τραγούδι Κώστα Καμμένου και μελοποίηση Κοτσώνη.
Αγία Τηλλυρία
πως να ιχνογραφήσω τη μορφή σου
πώς να σου ιστορήσω εικόνισμα
πως να σε ζωγραφίσω
Που δεν έχεις, καημένη μου,
άλλο από μαυριλα και θάνατο.
Αύγουστος μήνας και φωτιά και θάνατος
Που νάβρω χρώμα......
Αγία Τηλλυρία σταχομαώχτρα
και ζητιάνα μου..
Και τι να ζητιανέψεις πια
πού τάχεις όλα: τόση ζωή και τόσο θάνατο...
Κι όμως ήταν Αύγουστος ζεστός
κι’ ούτε βροχή ούτε λύτρωση
μπόραε νάρθη από ψηλά.
Ήταν Αύγουστος και δεν έβρεχε.
Κι’ οι φωτιές που άναψαν τ’ αεροπλάνα
έγλειφαν τη γη θυμωμένες
από κάτω στο παραθαλάσσι
μέχρι ψηλά στα φαλακρά υψώματα.
Βρέξε Θεέ μου, βρέξε!
KAI ΑΝΕΜΙΖΑΝ ΤΙΣ ΜΑΝΤΗΛΕΣ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΥΚΑΜΙΣΕΣ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΙ ΑΝAΘΕΜΑ!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου