Συναυλία στη Σκουριώτισσα

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014 και ώρα 20:30 στο μεταλλείο της Σκουριώτισσας Συναυλία Ο Μάνος Χατζηδάκης Τώρα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδά 27 τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη

Τα τελευταία πέντε χρόνια, το μεταλλείο Σκουριώτισσας της Ηellenic Copper Mines Ltd δημιούργησε σε δικούς του χώρους ένα υπαίθριο ειδυλλιακό συναυλιακό χώρο όπου φιλοξενούνται κορυφαίοι καλλιτέχνες από τον ελληνικό και μουσικό χώρο.

Το σώσε στα Κοινοτικά Συμβούλια της Κύπρου

Χάσικος: Καταχρήσεις, υπερβάσεις σε προσφορές και μηδέν έλεγχος

- Οικονομικές ατασθαλίες και κακοδιαχείριση σε κοινοτικά συμβούλια διαπιστώνουν οι αρμόδιες κρατικές Υπηρεσίες
- Ο ΥΠΕΣ έχει στείλει στοιχεία στην Νομική Υπηρεσία
- Στα σκαριά εξονυχιστικοί έλεγχοι για τα κοινοτικά συμβούλια

   Ο Υπουργός Εσωτερικών Σωκράτης Χάσικος αναφέρθηκε σε καταχρήσεις ή υπερβάσεις σε θέματα προσφορών και ανύπαρκτους ελέγχους, ενώ αποκάλυψε ότι έχει ενώπιον του πολλές καταγγελίες. 

Για το θέμα υπήρξε διαβούλευση με τον Γενικό Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη, και συμφωνήθηκε να διεξαχθούν έλεγχοι σε όλα τα κοινοτικά συμβούλια.

Ένα ακόμα ζήτημα που ενδεχομένως να ανοίξει πληγές αφορά στην χρονική περίοδο που θα τεθεί στο μικροσκόπιο των ελεγκτικών μηχανισμών.

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Χάσικος σημείωσε ότι έχουν ήδη σταλεί στοιχεία στη Νομική υπηρεσία για να διερευνηθεί η διάπραξη τυχόν ποινικών αδικημάτων.

Στα κοινοτικά Συμβούλια Ζώδιας αλήθεια τι γίνεται; Υπάρχουν ελεγμένες καταστάσεις και  παραστατικά αποδείξεων απο χωρούς, κηδείες και εισφορές;

Έχει ο Ελληνικός Πατριωτισμός πεθάνει, ή δεν έζησε ποτέ;

Του Χριστόφορου Ιωσήφ, υιού της Στάλως Κώστα Χατζηγιάννη από τη Ζώδια, Φοιτητή Νομικής του Πανεπιστημίου Bristol 

(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ στις 16/3/2014)

Ώντας σε μια εποχή ωμής πολιτικής πραγματικότητας, με τα πρόσφατα πολιτικά δρώμενα (βλ. κούρεμα, οικονομική κρίση κ.α.) να έχουν συνταράξει τα θεμέλια της κοινωνίας μας, αλλά και με εξελίξεις στο κυπριακό να έπονται, θα ήταν εποικοδομητικό να ανατρέξουμε, σαν κυπριακός ελληνισμός, στις αξίες που μας καθορίζουν. Ίσως τότε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε καταλληλότερα τις δύσκολες μέρες που αναμφίβολα θα έρθουν. 

Η έννοια του έθνους είναι σχετικά σύγχρονη εφεύρεση του 18^ου αιώνα (βλ. Ενοποίηση Γερμανίας 1848). Παρόλα αυτά, ο ελληνισμός επικαλείται πως, τον 5^ο π.χ αιώνα, ήταν ένα αγνό αίσθημα πατριωτισμού που ώθησε το ελληνικό «έθνος», τότε βαθιά διαιρεμένο σε πόλεις-κράτη, να αμυνθεί της περσικής απειλής. Έχουν περάσει 2500 χρόνια από την ηρωική γέννηση του ελληνικού πατριωτισμού, αλλά δυστυχώς με στοιχειώδη ιστορική παιδεία, κάποιος μπορεί εμφανώς να διαπιστώσει πως ο οποιοσδήποτε ελληνικός πατριωτισμός υφίστατο απεβίωσε με την καταστροφή του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού. Η μετέπειτα ελληνική (και κυπριακή) ιστορία είναι αιματοβαμμένη με παραδείγματα προδοσίας, διχόνοιας, βραχυπρόθεσμων στόχων και έλλειψης οράματος.

Όταν το 1821 ο Υψηλάντης ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης καλώντας τους Έλληνες να πολεμήσουν για την ελευθερία τους και οδήγησε τον Ιερό Λόχο νότια από την Μολδαβία όπου ιδρύθηκε, το επίσημο Πατριαρχείο (η τότε «ελληνική» ηγεσία) αφόρισε τους ιερολοχίτες ως αμαρτωλούς και βλάσφημους. Στο πρώτο του πραγματικό εμπόδιο στη σύγχρονη του ιστορία, ο ελληνικός πατριωτισμός , πέθανε πριν καν γεννηθεί. Ακολούθησε η Μικρασιάτικη Εκστρατεία 1919-22), όπου πλέον είναι ηλίου φαεινότερο, πως περιθωριοποιήθηκε ο τελευταίος πραγματικός Έλληνας πατριώτης, Ελευθέριος Βενιζέλος, ένεκα κοντοφθαλμισμού των βασιλικών δυνάμεων.

Ερχόμενος στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία, είναι υψίστης σημασίας να τονιστεί μια λεπτή γραμμή μεταξύ πατριωτισμού και ρεαλιστικού πραγματισμού, μια διαφορά που λίγοι ούτω καλούμενοι πατριώτες μπορούν να εννοήσουν. Πατριώτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ο απόλυτος άνθρωπος ή αυτός που αντιλαμβάνεται τα πράγματα μόνο σε άσπρο-μαύρο, καθώς αυτή η αντίληψη περιλαμβάνει αναπόφευκτα έλλειψη οράματος και ρεαλισμού. Αν δεχθούμε τον ορισμό του πατριωτισμού ως την προώθηση των συμφερόντων της πατρίδας, τότε αναμφίβολα το όραμα είναι η οικοδομική λίθος αυτού. OΒίσμαρκ, μέσω πατριωτισμού στο πλαίσιο του εφικτού, κατάφερε να ενοποιήσει το 1848 το πιο δυνατό Ευρωπαϊκό κράτος (Γερμανία).

Επεκτείνοντας, δεν μπορεί να παραλειφθεί από αυτή την ανάλυση ο απελευθερωτικός αγώνας 1955-59. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον ηρωισμό των πεσόντων και των αγωνιστών που όντως έδωσαν την ψυχή τους για τον ελληνισμό της Κύπρου. Εξυμνώντας τον ηρωισμού του Αυξεντίου, του Παλλικαρίδη κ.α., πρέπει παράλληλα στην Κύπρο του 2014 να εξετάσουμε με τόλμη τα κίνητρα και τον πατριωτισμό των τότε ηγετών που κινούσαν τα νήματα. Έχοντας υπόψιν την παρακίνηση του τότε Έλληνα πρωθυπουργού Παπάγου προς Μακάριο «να μην κόψει τον αεραγωγό οξυγόνου προς την Ελλάδα» (δηλαδή Αγγλία) και την (θέλω να πιστεύω) κοινή αποδοχή την αποτυχίας του αγώνα που οδήγησε στις καταστροφικές Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1960), δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω τους ηγέτες της Κύπρου ως πατριώτες. Η εμφανής έλλειψη οράματος που υποδηλώνει τουλάχιστον ανικανότητα εκ των ηγετών και η εμμονή σε τακτικές που κάθε άλλο παρά παραγωγικές ήταν, κατευθύνουν (ή θα έπρεπε) την αντιμετώπιση προς τους τότε ηγέτες ως ανεπαρκής, κοντόφθαλμη και ως εκ τούτου δια ορισμού μη πατριωτική.

Ίσως το πιο τρανό παράδειγμα προδοσίας είναι το πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και των Κυπρίων αντιπροσώπων της (1974). Με στοιχειώδη λογική θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να προβλέψει τις τραγικές συνέπειες του πραξικοπήματος (τουρκική εισβολή 1974) οι οποίες ήταν εκ των προτέρων οφθαλμοφανείς. Αυτή η τοποθέτηση οδηγεί μόνο σε δύο πιθανά ενδεχόμενα: είτε α) οι Κύπριοι αντιπρόσωποι της Χούντας, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, συνειδητά άνοιξαν τον δρόμο στον Αττίλα, είτε β) στερούνταν σε τόσο βαθμό στοιχειώδους λογικής που οι πράξεις τους ασυνείδητα προκάλεσαν την εισβολή. Είναι δύσκολο το να αποφασίσει κανείς πιο εκ των δύο είναι πιο προδοτικό/τραγικό.    

Η μεγαλύτερη δοκιμασία στην μεταπολεμική ιστορία της Κύπρου ήταν το δημοψήφισμα του 2004 και το σθεναρό «όχι» στα «ξένα σχέδια» για επίλυση του κυπριακού. Δεν θα ακολουθήσει ανάλυση περί ορθότητας αυτού του αποτελέσματος καθώς ο κάθε λαός ακολουθεί την μοίρα που του αξίζει. Παρόλα αυτά θα ήθελα να σταθώ σε μια (όχι και τόσο μικρή) ομάδα πολιτών που ψήφισαν «όχι» γιατί είτε ο «πατριωτισμός» τους δεν τους επέτρεψε να δεχθούν την οποιαδήποτε παραχώρηση προς την τούρκικη πλευρά (εποίκους κ.α.) είτε γιατί προτιμούν defacto διχοτόμηση.

Με λύπη παρατηρώ νέους ανθρώπους να δηλώνουν ευχαριστημένοι με το statusquo και όχι μόνο να δέχονται αλλά και να προτιμούν την διχοτόμηση. Δεν νομίζω στα 2500 χρόνια ελληνισμού να τέθηκε ποτέ πιο προδοτική πρόταση, που να παραχωρεί ουσιαστικά την μισή Κύπρο στους Τούρκους. Πολλοί ίσως να μην αντιλαμβάνονται πως διχοτόμηση σημαίνει παραχώρηση της μισής Κύπρου, της μισής μας πατρίδας, επίσημα, νομικά, οριστικά και αμετάκλητα.

Η μόνη αντίδραση προς αυτούς που καλούν για λύση που να επαναφέρει την κατάσταση στην προ-1974 της κατάσταση, μπορεί μόνο να είναι απόγνωση. Με κάποιο τρόπο πιστεύουν πως κάποιος θα κουνήσει το μαγικό ραβδί και οι Τούρκοι εθελοντικά θα εγκαταλείψουν την Κύπρο. «Γνώθι σ’ αυτόν» διδάσκουν οι αρχαίοι. Δυστυχώς, αυτογνωσία είναι κάτι που έχει εκλείψει από τον ελληνισμό. Όπως το 1922 προχωρούσαμε προς την «κόκκινη μηλιά», με τα γνωστά επακόλουθα (Μικρασιάτικη καταστροφή), έτσι και τώρα αυτοί προτείνουν να προελαύσουμε προς την Κερύνεια. Η άρνηση του κυπριακού ελληνισμού να δει τα πράγματα ως έχουν, να συνειδητοποιήσει πως το 1974 χάσαμε ένα πόλεμο και ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 1974, μόνο ως αφελής μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αναμφίβολα, ο ελληνισμός της Κύπρου θα περάσει κι άλλες, ίσως δυσκολότερες δοκιμασίες στο εγγύς μέλλον, με ενδεχόμενο δημοψήφισμα για λύση του κυπριακού και διαχείριση του φυσικού αερίου. Το αποτέλεσμα αυτών των δοκιμασιών θα οδηγήσει είτε προς τον παντελή κοινωνικό/οικονομικό/πατριωτικό εξευτελισμό, είτε σε μια πρωτοφανή, για τα κυπριακά δεδομένα, πρόοδο. Ας ελπίσουμε πως η κυβέρνηση, και η οποιοδήποτε μελλοντική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες αυτές με τον απαιτούμενο πατριωτισμό. Όλα τα προαναφερθέντα εγκλήματα διαπράχτηκαν κατά των Κυπρίων από τους ίδιους τους Κυπρίους (πρέπει να το παραδεχτούμε), λόγω έλλειψης οράματος και ρεαλιστικών στόχων. Είναι αυτοί ακριβώς οι χειρισμοί που μας έφεραν στη θέση αυτή.

Ο πατριωτισμός, ο ρεαλιστικός πατριωτισμός, μπορεί ακόμα να γεννηθεί, ΠΡΕΠΕΙ να γεννηθεί στην Κύπρο του 2014, αν όχι για πρόοδο, τουλάχιστον για αξιοπρεπή επιβίωση. 

Λεμονιές στην αυλή

Του παραδείσου λεμονιά

ένα κλαδάκι λησμονιά

φύλαξε και για μένα, φύλαξε και για μένα

Σαν σήμερα στην ιστορία της Κύπρου

Σαν σήμερα στην ιστορίαν της Κύπρου εν εγίνηκεν τίποτε. Δηλαδή εν εγίνηκεν τίποτε που να το θεωρήσαν άξιον οι ιστορικοπατέρες μας για να το γράψουν, που τον Ηρόδοτον τζιαι τον Βουστρώνιον, ως τον Κύρρην τζιαι τον Παπαδόπουλλον. Κανένας βασιλιάς εν ενθρονίστηκεν. Κανένας κατακτητής εν αποβιβάστηκεν. Κανένας αρχιεπίσκοπος εν εκτελέστηκεν. Κανένας δραγομάνος εν εκαταχράστηκεν την θέσην του. Κανένας Βενετσιάνος έμπορας εν εσσιυλλοφαήθηκεν με τον Γάλλον ομόλογον του. Κανένας ναός εν εχτίστηκεν. Κανένας εν έκαμεν πραξικόπημαν. Εν εγεννήθηκεν καμιά θεά, εν εμαρτύρησεν κανένας άγιος, ούτε έφαεν κανένας άλλος 39 βιτσιές.

Σαν σήμερα, όπως κάθε μέρα στην ιστορίαν, ο χωρικός εξύπνησεν που τα χαράματα να πάει να παλέψει με την γην (δικήν του ή του μάστρου του), ο δούλος εσύναεν το παμπάτζιην τζιαι έκοφκεν το ζαχαροκάλαμον, μια γεναίκα εγένναν πουκάστην τερατσιάν, τζιαι πολλές άλλες επεθανίσκαν στην γένναν. Κάποια άλλη αρμάζετουν τζιείνον που έθελεν ο τζιύρης της (ή τζιείνον που αρτήραν αν ήταν φτωσιή). Σαν σήμερα ο φοροσυλλέκτης παπάς ή αγάς έρκετουν στο χωρκόν να ξιζουμίσει τον κόσμον. Σαν σήμερα ο Κυπραίος αρκάτης εκουβάλαν, έκοφκεν, έσαζεν, έχτιζεν, αγόραζεν τζιαι πούλεν για την δόξαν των επωνύμων. Σαν σήμερα, ο σκλάβος των Ρωμαίων στα μεταλλεία της Σκουρκώτισσας επεθάνισκεν που τες αναθυμιάσεις, την ποστασιάν τζιαι το ξύλον. Σαν σήμερα ο μεταλλωρύχος της CMC στην Σκουρκώτισσαν αναγκάζετουν να αγοράσει το ακριβόν εισαγόμενον σιτάριν γιατί ο Εγγλέζος είσιεν την αυτοκρατορίαν για να καταναλώνει. Σαν σήμερα, τρία κοπέλλια μιας συντεχνίας εδέρναν έναν απεργοσπάστην. Σαν σήμερα, η Κυπριακή γλώσσα επιβίωννεν γιατί την εμίλαν η μάνα στο παιδίν. Εν την εγλίτωσεν η Εκκλησιά, γιατί σαν σήμερα (όπως τζιαι σήμερα) εμέτραν τα βενετσιάνικα δουκάτα, τα υπέρπυρα, τα γρόσια τζιαι τα ολλανδέζικα δολλάρια τζιαι εν είσιεν τζιαιρόν για εθναρχισμούς τζιαι μαλακίες. Σαν σήμερα κανένας εν εξεγέρτηκεν για την ελευθερίαν ιμίsh. Σαν σήμερα ο κόσμος εσκαρφίζετουν τραούθκια τζιαι αστεία για να περιπαίξει την εξουσίαν στα κρυφά, έτσι για να μέννεν συνέχειαν πουκάτω. Σαν σήμερα, ένας χωρκάτης εκρυφο-αλώνιζεν το σιτάριν τζιαι το κριθάριν του πόξω που το χωρκόν για να μεν πιερώννει φόρον. Σαν σήμερα κάποιος επαρπάταν μίλια για να πάει στον παναΰριν ή στην πόλην να πουλήσει τα χαλλούμια του, τα ξύλα, καμιάν αίγιαν τζιαι κουέλλαν. Σαν σήμερα η ακρίδα εκατέβαιννεν σαν το σύννεφον τζιαι έτρωεν τα σπαρτά, ο λοιμός τζιαι έτρωεν τους ανθρώπους. Σαν σήμερα το μοναστήριν αγόραζεν αλλόναν χωραφούιν, ο τοκογλύφος έπιαννεν αλλόναν μούχτην. Ο μεσάζον εδάνειζεν του παραγωγού παμπατζιού με το ζόριν με σκληρούς όρους για να φκάλει υπερκέρδος. Σαν σήμερα, οι μεγάλοι τζιαι τρανοί εγράφαν το όνομαν τους τζιαι εβάλλαν το οικόσημον τους πας σε κτίρια που εχτίσαν οι ανώνυμοι. Σαν σήμερα μια γειτονιά είσιεν γιορτήν γιατί κάποιος έσφαξεν σιοίρον. Σαν σήμερα κάποιου του εκατέβηκεν να χρησιμοποιήσει πάνναν για να τυλίξει τες σιεφταλιές. Σαν σήμερα κάποιος έσιεσεν τζιαι σφοτζιήστηκεν με το φύλλον της συτζιάς.

Σαν σήμερα, η ζωή εσυνεχίζετουν χωρίς φανφάρες, χωρίς την αυτογνωσίαν της ένδοξης επετείου. Άμαν είσαι σσιυφτός ούλλη σου την ζωήν, εν έσιεις τζιαιρόν να ασχολείσαι με τες υστεροφημίες. Η έννοια σου εν να ταΐσεις τα στόματα, να μεν ψοφήσεις που την πείναν τζιαι την κρυάδαν, να μεν βρεθείς ομπρός τους ληστές/επαναστάτες/εισβολείς/φοροσυλλέκτες/παπάες σαν κατεβαίννουν να σε τσιλλήσουν ή να σε σφάξουν. ‘Εννεν τούτον το πράμαν η ιστορία; Γιατί η έννοια μας εν οι επέτειοι, οι επώνυμοι, η ελίτ; Γιατί πάντα τζιείνοι εξέραν να γράφουν μόνον, τζιαι γράφαν πάντα για τους εαυτούς τους τζιαι τους φίλους τους. Για την Λουγκρούν τζιαι τον Γιουσούφην, τζιαι για ούλλους τους άλλους που εζιούσαν ηρωικές ζωές παλεύκοντας να επιβιώσουν εν γράφει κανένας.

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ

Αφιερωμένο στο αγνοούμενο Πέτρο Χατζημιχαήλ-Κκαΐλη από την Κάτω Ζώδια

Η Άντρια Στεφανή πήρε το Α’ βραβείο στο διαγωνισμό ποίησης του Β΄ Δημοτικού Σχολείου Λατσιών (Κ.Α’) με θέμα: «Δεν ξεχνώ, αγωνίζομαι, διεκδικώ»

Αφιερωμένο στο θείο της μητέρας μου Πέτρο Χατζημιχαήλ-Κκαΐλη από την Κάτω Ζώδια 

Στον αγνοούμενο θείο μου

Χάθηκες ένα δειλινό

στις είκοσι Ιουλίου

σε περιμένω θείε μου

μ’ ανατολή ηλίου.

Ήσουν θείος καλός

με νιάτα και με χάρη.

παρακαλώ σε Παναγιά

φερ’ τον κοντά μας πάλι.

Ήσουν της μάνας σου χαρά

στο σπίτι σου καμάρι,

σε περιμένω θείε μου

για να γυρίσεις πάλι.

Το όνειρο όμως έσβησε

μια Κυριακή του Μάη

όταν μας ανακοίνωσαν

πως βρέθηκε ένα κόκαλο

από την ωμοπλάτη.

Η μέθοδος είναι γνωστή

μέσω του DNA

η ελπίδα τώρα έσβησε

και η ανάμνηση θα μείνει.

Σε κλάψαν φίλοι, συγγενείς

μα λείπαν οι γονείς σου

που τώρα βρίσκεται μαζί

αθάνατη η ψυχή σου!