Του Μιχάλη Γιάγκου. Aδελφού του Ήρωα Κώστα Γιάγκου του 301 Τ.Ε. πρώην αγνοούμενου. Έπεσε στις 26 Ιουλίου το 1974 πολεμώντας τον τούρκο εισβολέα στο ύψωμα Καλαμπάκι μεταξύ των χωριών Αγίου Ερμολάου και Πιλέρι. Παρέμεινε αγνοούμενος για 39 ½ χρόνια. Τάφηκε στις 08/12/2013 .
Κλείνουν 44 Χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των συνταγματαρχών και της προδοτικής ΕΟΚΑ Β. 44 Χρόνια από την Τουρκική εισβολή και τον διαμελισμό της Κύπρου.
44 Χρόνια προσφυγιάς, πόνου, αγωνίας για όσους έχασαν συγγενικά και αγαπημένα τους πρόσωπα. Για όσους έχασαν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τις πόλεις και τα χωριά τους. Βρεθήκαμε χωρίς απολύτως τίποτα κάτω από τα δέντρα μετά στα τσιατήρια και αργότερα στους προσφυγικούς συνοικισμούς σε όλη την ελεύθερη Κύπρο. Πίσω μας έμειναν όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν και έζησαν την βαρβαρότητα με τον τουρκικό στρατό και τους τουρκοκύπριους εθνικιστές να βιάζουν και να δολοφονούν ηλικιωμένους, παιδιά, άντρες και γυναίκες. Να βιάζουν και να δολοφονούν την αξιοπρέπεια και τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Σκότωναν όποιον έβρισκαν στα σπίτια και τις αυλές. Έγιναν τέτοια εγκλήματα που δεν τα χωρά ο ανθρώπινος νους. Φανατικοί ακραίοι εθνικιστές και από τις δύο κοινότητες με τις πράξεις τους έδειξαν ποια είναι τα πιστεύω και η ιδεολογία τους. Έδειξαν το μίσος και την απανθρωπιά τους. Δολοφόνοι της ΕΟΚΑ Β ξεκλήρισαν τα τουρκοκυπριακά χωριά Αλόα, Μάραθα και Σανταλάρη. Βίασαν και αποκεφάλισαν μικρά παιδιά ξεκλήρισαν ολόκληρες οικογένειες δεν άφησαν ούτε ένα ζωντανό. Στην Τόχνη και άλλα χωριά, “παλληκάρια” της ΕΟΚΑ Β απήγαγαν και εκτέλεσαν αθώους πολίτες. Aπό αυτούς υπάρχουν ακόμα αγνοούμενοι. Στην Βώνη, στο Παλαίκυθρο στο Νέο χωρίο Κυθρέας, στο Έξω Μετόχι, στη Κυθρέα, στο Τραχώνι, στην Αγκαστίνα στην Αφάνεια, στην Άσσια στη Πηγή Αμμοχώστου, στην Λύση, στην Αμμόχωστο, στον Άγιο Μέμνονα, στην Δερύνεια στο Δίκωμο, στην Λάπηθο, στον Καραβά, στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας, στο Αγ Ερμόλαο, στο Συσκληπο, στο Καπούτι Μόρφου όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν εκτελέστηκαν εν ψυχρών από τον τουρκικό Στρατό και την ΤΜΤ. Αργότερα έθαψαν τούς νεκρούς πρόχειρα σε χωράφια, αρκάτζια και πηγάδια. Ελληνοκύπριοι στρατιώτες και έφεδροι εγκαταλειμμένοι από την στρατιωτική ηγεσία προσπαθούσαν πεζοί να διαφύγουν από τον κλοιό των τουρκικών δυνάμεων. Αρκετοί τα κατάφεραν πολλοί όμως έπεσαν σε ενέδρες και σκοτώθηκαν. Λάπηθος, Πάναγρα, Κοντεμένος, Άγιος Ερμόλαος, Σύσκληπος, Σκυλλούρα, Καπούτι, Άκανθού, Κορνόκηπος, Τζιάος, Μαραθόβουνος, Κουτσοβέντη, Συχαρί, Μια Μηλιά, Τύμπου είναι μερικά από τα χωριά που οι ταλαιπωρημένοι και προδομένοι ελληνοκύπριοι στρατιώτες σκοτώθηκαν και αγνοούνται μέχρι σήμερα 44 Χρόνια μετά. Όλοι οι πολίτες και στρατιώτες θάφτηκαν με την συμμετοχή και τουρκοκυπρίων στρατιωτών που συνόδευαν τον τουρκικό Στρατό. Και ενώ γνωρίζουν που είναι οι ομαδικοί τάφοι δεν αποκαλύπτουν τους χώρους ταφής αφήνοντας τους συγγενείς να ζουν με την αγωνία και τον πόνο για τους αγαπημένους τους. 44 Χρόνια μετά υπάρχουν 750 ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι και 170 τουρκοκύπριοι στην πλειοψηφία τους από το 1963-64. Εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα. Γιατί μετά από τόσα χρόνια σε ένα μικρό κομμάτι της Κύπρου δεν μπόρεσε η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοούμενων (Δ.Ε.Α.) να βρεί και να επιστρέψει τους νεκρούς στους συγγενείς. Τι συμβαίνει; Ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί αυτή η καθυστέρηση; Πριν εννέα χρόνια με δικές μου προσπάθειες βρήκα μερικά από τα οστά του αγνοουμένου αδελφού μου Κώστα Γιάγκου και άλλων τεσσάρων συμπολεμιστών του που έπεσαν από όλμους υπερασπιζόμενοι το Ύψωμα Καλαμπάκι μεταξύ του Αγ. Ερμολάου και του τουρκοκυπριακού χωριού Πιλέρι.
Από τότε συνεχίζω τις προσπάθειες μου για ανεύρεση και άλλων αγνοούμενων.
Συνοδοιπόροι στο έργο μου λίγοι και καλοί. Συνεχίζουμε τις προσπάθειες μας αθόρυβα χωρίς τυμπανοκρουσίες και με προσωπικό κόστος και κίνδυνο της ζωής μας. Δεν αναζητούμε έπαινο αλλά προσδοκούμε την ταυτοποίηση όσο περισσότερο αγνοουμένων για να επιστρέψουν πίσω στις οικογένειες τους. Το οφείλουμε σε αυτούς που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενη την πατρίδα.
Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης βαραίνει την τουρκοκυπριακή πλευρά. Οι ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι και πεσόντες είναι στην κατεχόμενη Κύπρο όπου έχουν τον απόλυτο έλεγχο, οι μάρτυρες για τους χώρους ταφής είναι τουρκοκύπριοι και ζούνε ανάμεσα τους. Και τους ερωτώ που είναι οι έρευνες που έκαναν εάν έκαναν από το 1981 που συμμετέχουν στην Δ.Ε.Α Πόσους ελληνοκύπριους βρήκαν με δικές τους προσπάθειες; Έγιναν περισυλλογές και ταφές έγιναν μετακινήσεις από ένα μέρος σε άλλο; Γιατί δεν αποκαλύπτουν αυτούς τούς χώρους; Σε τι και ποιους εξυπηρετεί αυτή η καθυστέρηση;
Από το 1963-64-67 και 1974 υπάρχουν τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι όπως απαιτούμε να επιστραφούν οι ελληνοκύπριοι νεκροί και αγνοούμενοι το ίδιο ισχύει και για τούς Τουρκοκυπρίους αγνοούμενους έχουμε υποχρέωση να βρούμε και να παραδώσουμε στις οικογένειες των τουρκοκυπρίων τους αγαπημένους τους, δεν υπάρχει διαφορά στον πόνο και την αγωνία.
Σε συνάντηση μου με τους Τουρκοκύπριους Buris Burgu και Halil SADRAZAM. Εκπρόσωπο Τύπου και Σύμβουλο Ασφαλείας αντίστοιχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου